Isolatie en fixatie leiden tot totale hulpeloosheid en angst

Dit is een vrije vertaling van het artikel "Seclusion and Restraint" op de website van annafoundation.org.

Mensen met een traumatische voorgeschiedenis worden routinematig en onnodig opnieuw getraumatiseerd in de geestelijke gezondheidszorg door het gebruik van isolatie, fixatie en andere dwangmaatregelen.

Enkele feite op een rijtje:

• Cliënten met een traumatische voorgeschiedenis worden vaak opnieuw getraumatiseerd in psychiatrische ziekenhuizen wanneer ze fixatie en isolatie ondergaan.
• Wanneer ernaar gevraagd wordt, zullen mensen praktisch altijd zeggen dat ze isolatie en fixatie als traumatiserend hebben ervaren. Kinderen, adolescenten en volwassenen spreken over ervaringen van kwetsbaarheid, verwaarlozing en een gevoel van bestraffing toen ze in de isolatiecel zaten.
• Fixatie en isolatie zijn reeds verantwoordelijk geweest voor de dood van sommige cliënten. Ze verhogen ook de kans dat het personeel gewond raakt.
• Er bestaan effectieve praktijken om het gebruik van fixatie en isolatie te beperken en/of op te heffen. Best practice modellen die gebaseerd zijn op samenwerking, mondigheid (empowerment) van de cliënt, en een klinische benadering die de ontwikkeling van vaardigheden, leerprocessen, het oplossen van conflicten, en pro-actieve strategieën benadrukt, bestaan, maar ze worden niet consequent toegepast.
• Voor personen met een voorgeschiedenis van trauma, kunnen isolatie en fixatie ervoor zorgen dat storend gedrag toeneemt (eerder dan de-escaleert), waardoor de cliënt opnieuw getraumatiseerd wordt en met als gevolg een toename van risico's voor personeel en andere cliënten.
• Isolatie en fixatie kunnen eerdere ervaringen ‘triggeren’ die te maken hebben met dwang en controle, fysieke mishandeling, isolatie, vastbinden, enz, met volgende mogelijke reacties als gevolg: flashbacks (hallucinaties), dissociatie, agressie, zelfverwondend gedrag, depressie, enz.
• Dwangmaatregelen zoals gedwongen medicatie worden vaak als traumatiserend ervaren. Gedwongen psychofarmaca zijn een vorm van chemische fixatie.
• Gebruikelijk aanvaarde psychiatrische praktijken en institutionele omgevingen kunnen cliënten met een voorgeschiedenis van trauma opnieuw traumatiseren door het herhalen van de dynamiek en zelfs de specifieke schendingen van het oorspronkelijke jeugdtrauma, waardoor de pijn en de gevolgen van de traumatische kindertijdervaring verergert.
• Zonder kennis van medicijnen waarvan bekend is dat ze nuttig zijn bij het behandelen van symptomen van trauma, kan het gebruik van psychofarmaca leiden tot zowel lichamelijke als psychische schade. Gedwongen medicatie schendt persoonlijke grenzen, verandert de geest, lichaam en emoties, en kan een herhaling teweegbrengen van het oorspronkelijke traumatische misbruik.