Onmenselijk. Vernederend. Zeer traumatisch. Onvergetelijk en onvergeeflijk. Dat zijn slechts enkele uitspraken die ik hoor van mensen die ooit in een isoleercel zijn terechtkomen. Bij het googlen naar trauma en isoleercel stuit ik op een artikel dat verscheen in het tijdschrift Plusminus van de Nederlandse vereniging voor manisch-depressieven en betrokkenen. Het bevat het relaas van Corrie, die na een psychotische opstoot in een isoleercel belandt. Ik denk dat vele mensen die ooit in een isoleercel hebben gezeten, zich zullen herkennen in haar woorden:
“(het is) een vreselijk benauwende ruimte. Je hebt engtevrees en dat geldt ook voor dit afzichtelijke hok. Je schreeuwt om hulp maar die komt er niet. Je wordt panisch, krijgt angstaanvallen, een verschrikkelijke doodsangst. Je blijft roepen om hulp. Het zweet breekt je uit. Je eenzaamheid bekruipt je. Je hebt verschrikkelijke behoefte aan een andere levende ziel, maakt niet uit of het een vriend of vijand is. Wanhopig bonk je op de ramen, in de hoop dat zij het zullen begeven. Vergeefs. Daarna is de deur aan de beurt. Je bezeert alleen jezelf. Je voelt je gestraft en opgesloten, terwijl je geen enkele misdaad hebt begaan. Je enige misdaad is om een ziekte te hebben. Later zou je nog horen dat je zo opgesloten bent vanwege personeelstekort. Dat is helemaal een dreun in je gezicht. Je voelt dat je naar het toilet moet. Die is er niet. Wel voorradig zijn een soort kartonnen hoedjes. Noodgedwongen doe je je behoefte in zo’n kartonnen hoedje. Wanhopig zet je dit hoedje in het uiterste hoekje van de cel. Onmenselijk. (…) Je schaamt je. Je zit samen met je uitwerpselen in een kleine, benauwende ruimte. Buiten hoor je de kreet van een meeuw. Je neemt het psychotisch waar. De meeuw heeft zijn vrijheid. Jij niet. Je roept om een advocaat. Dat heb je al eerder gedaan, maar de verpleging negeerde deze vraag. Je dacht dat je rechten had. Blijkbaar niet. In het land van de psychiatrie zijn rechten soms wel erg relatief. Je was tenslotte gewoon vrijwillig opgenomen. (…)”
Corrie omschrijft haar ervaringen in de isoleercel als een mensonterende marteling die volgens haar geen enkel mens zou mogen ondergaan. Ik deel haar mening. Een psychose krijgen is op zich al een zeer traumatische ervaring, maar bij vele patiënten bezorgen hun ervaringen met isolatie en/of fixatie (vastbinden) voor een extra trauma. Ook bij mij was dit het geval. Zo lag ik ooit een hele nacht vastgebonden op mijn bed, en kon ik niet naar het toilet gaan, ondanks mijn wanhopige geroep om verpleging. Pas ’s ochtends omstreeks 10 uur ging mijn kamer weer open. Nog nooit in mijn leven heb ik me zo onmenselijk behandeld gevoeld. En ook hel van de isoleercel ken ik uit ervaring.
Er moet dus iets gebeuren. Er moet iets veranderen. Niet enkel getraumatiseerde patiënten vinden dat. Ik hoor het ook van welmenende hulpverleners die zich soms machteloos voelen.
Het volledige verhaal van Corrie lees je op de website van vmdb.nl: pagina 1, pagina 2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten